Celebrating Passion for Food
माझ्या मनात शैक्षणिक जीवनातल्या आठवणींचं एक सेफ डिपॉझिट आहे . कधीकधी हळूचकन उघडून तो खजिना मी हृदयाशी घट्ट कवटाळून, आसवांनी जरासं त्याला सिंचन करून , दोन क्षण आनंदाचे, समाधानाचे अनुभवते . माझं शेक्षणिक जीवन हे शाळेपुरतं मर्यादित न राहता , आत्ता आत्ता अगदी २०१७ च्या पोस्ट ग्रॅज्युएशन पर्यंत व्यापलं होतं . रोज आयुष्याच्या शाळेत नवनवीन धडे गिरवतोय, ते वेगळंच !
…
कोकणात नारळ झाडावरून उतरवणे , हा अगदी वेळखाऊ कार्यक्रम असतो ! अहो वेळखाऊ म्हणजे …. सगळ्यात पहिल्यांदा झाडावर चढणारा बाबल्या किंवा सुभान्या किंवा संत्या , या महामानवांची अपॉइंटमेंट घ्यावी लागते . कारण पूर्ण गावात ते सगळ्यात बिझी प्रस्थ असतात . त्यांना दोन दिवस आधी सांगितल्यावर . परत दोन दिवसांनी आठवण करून मग ते चौथ्या दिवशी आमच्या आवारातून लोखंडी गेटच्या बाहेर उभे राहून , माझ्या बाबाला हाळी देतात , ” इनोदा ए इनोदा, माडावर चढुक इलय , आत्ताच टैम .. माघारून हडे नाय येऊचा ! ” मग बिचारा माझा बाबा आपले वय विसरून , हातातला चहाचा कप तस्साच खाली ठेवत जोर्रात गेट उघडायला धावतो ….. जाता जाता आईला ,” शारदे , पोहे नी चा टाक , बाबल्या इलंय “, असे म्हणतो ! आईची लगबग सुरु… रवलीत पोहे धुऊन पडतात !
…